|
Qur’an |
Taurat |
|
(The Hud) Surat 11:25-48 Ingsun wus ngutus Nabi Nuh marang umate (karo misi): “Ingsun teka marang sira kanthi pratandha kang cetha, supaya sira aja padha nyembah kajaba mung Allah. Ananging para panggedhene wong kafir ing golongane padha calathu: “Ingsun ora weruh (ing) sira kajaba mung wong kang kaya awakku dhewe, lan ora ana kang padha nututi sira kajaba wong kang asor ana ing antaraningsun, kang durung diwasa. luwih unggul tinimbang aku: nyatane aku padha ngira yen kowe padha goroh!” Dhawuhe: “He umatku, sira delengen, manawa aku duwe tandha kang terang saka Pangeranku,…aku ora njaluk bandha marang kowe, ora ana ganjaranku kajaba mung saka Allah, nanging aku ora bakal ngusir. wong-wong kang padha iman: satemene wong-wong mau bakal ketemu karo Pangerane, lan ingsun weruh wong-wong kang bodho! … Dipundhawuhake marang Nuh: “Ora ana wong siji-sijia ing antarane umatira kang bakal pracaya kajaba wong-wong kang wus padha iman, mulane aja padha sedhih maneh marga saka panggawene. kanggo wong-wong sing padha nglakoni dosa: amarga bakal padha kacemplungake (ing banjir). Banjur dheweke (miwiti) nggawe pethi: Saben para panggedhene rakyate liwat dheweke, dheweke padha moyoki dheweke. Panjenengané ngandika: “… enggal sira bakal padha ngerti sapa kang bakal nurunaké siksa kang bakal nutupi wong-wong mau kalawan kawirangan, – kang bakal diuculaké siksa kang langgeng.” Ing dawa, lah! ing kono dhawuh Ingsun teka, lan sumbering bumi padha sumuk! Ingsun dhawuh: “Sira padha mlebua ing kono, saben jinis loro, lanang lan wadon, lan kulawarganira – kajaba wong-wong kang wis padha didhawuhi pangandika – lan para mukmin”. nanging mung sathithik kang padha pracaya marang Panjenengane. …42. Satemah pethi mau padha kumambang ana ing ombak-ombake kaya gunung-gunung, Nuh nguwuh-uwuh marang putrane kang wus misah (saka liyane): “He anakku! 43. Putrane mangsuli: “Aku bakal munggah ing gunung, iku bakal nylametake aku saka banyu.” Nuh ngandika: “Dina iki ora ana kang bisa nylametaké, saka dhawuhing Allah, kajaba wong-wong kang paring sih-rahmat marang Panjenengané!” Lan ombak teka ing antarane wong-wong mau, lan putra kalebu wong-wong sing kepunjulen ing banjir. 44. Nuli dhawuh pangandikane: He bumi! lan banyune suda, prakara iku rampung. Pethi mau mapan ana ing Gunung Judi, lan pangandikane mangkene: “Padha sirnana wong kang padha tumindak ala!” … 47. Nuh munjuk: “Dhuh Pangéran kawula, kawula nyuwun pangayoman dhateng Paduka, supados kawula nyuwun dhateng Paduka ingkang boten kawula kawruhi. 48. Dhawuh pangandikane: “He Nuh, tumurunna (saka prau) kanthi tentrem-rahayu saka Ingsun, lan mberkahi sira lan marang sawenehing para bangsa (kang padha nunggal karo sira; marang wong-wong mau bakal Ingsun paringi kenikmatan (sajrone wektu), nanging ing wekasan bakal padha didadekake siksa kang abot saka Ingsun”. (الاعراف) 7: 59-64 59. Ingsun ngutus Nuh marang umate. Dhawuhe: “He umateku, padha nyembaha marang Allah, sira ora duwe sesembahan liyane kajaba Panjenengane. Ingsun wedi marang sira siksa dina kang ngeri! 60. Para penggedhéné umaté padha calathu: “Ah! Ingsun weruh sira padha kesasar”. 61. Dheweke calathu: “He umatku, ora ana ing (pikiranku) ngumbara, malah aku iki utusan saka Pangeran lan Pangéraning alam. 62. Ingsun anggoni netepi dhawuhing Pangéranku marang sira: Satemene pituturingsun marang sira lan ingsun weruh saka Allah kang sira padha ora weruh. 63. Apa sira padha gumun, dene wus tumeka marang sira wahyu saka Pangeranira lumantar wong lanang saka golonganira dhewe, supaya sira padha beja, supaya sira padha taqwa marang Allah sarta sira padha oleh rahmat? 64. Ananging wong-wong mau padha katampik lan Ingsun nulungi dhèwèké lan wong-wong kang padha mèlu ing prau, ananging Ingsun numpes ing banjir bandhang wong-wong kang padha anggorohaké ayat-ayat Ingsun. Dheweke pancen wong wuta! |
PURWANING DUMADI 6-8 11Anadene bumi iku ana ing ngarsane Gusti Allah katon wus rusak lan kebak panganiaya. 12Bareng Gusti Allah mirsani bumi, nyata-nyata yen iku wus rusak banget, awit sarupane titah wus padha mblasar lakune ana ing bumi.
13Gusti Allah tumuli ngandika marang Rama Nuh: “Ingsun wus mutus bakal mungkasi uripe makhluk kabeh, marga bumi wus padha dikebaki panganiaya; mulane bakal Sunsirnakake bareng karo bumi. 14Sira gawea prau kanggo sira, kang kagawe kayu gofir, panggawene sira singget-singgeta, sarta ing jaba lan jerone sira usara nganggo aspal kang kenthel. 15Dene anggonira gawe iku mangkene: dawane prau telung atus asta, ambane seket asta, dhuwure telung puluh asta. 16Praune sira wenehana cendhela mubeng, lete saasta saka payon, lawange prenahna ana ing awake prau. Anggonira gawe prau sungsun-sungsun, ngisor, tengah lan dhuwur. 17Awit dene Ingsun bakal nekakake banjir kang nglimputi bumi, kanggo nyirnakake sarupaning jinis kang urip lan kadunungan nyawa ing sangisore langit; sakabehe kang ana ing bumi bakal mati. 18Nanging karo sira Ingsun karsa damel prasetyaningSun, sira bakal lumebu ing prau iku, sira lan anak-anakira, somahira lan somahe anak-anakira. 19Apamaneh samubarang kang urip, sarupane makhluk, iku sira nggawaa mlebu ing prau sajodho-sajodho, supaya padha kapitulungana urip bareng karo sira; saben jinis lanang lan wadon. 20Sawernaning manuk lan kewan nusoni, apadene sawernaning kewan kang rumangkang nlosor lan gumremet ana ing bumi, iku saben jinis ana sajodho kang bakal nekani sira supaya kapitulungana urip. 21Sabanjure sira nglumpukna samubarang kang kena dipangan, kagawe tandhon kanggo panganira lan pakane kewan iku mau kabeh.” 22Rama Nuh tumuli nglampahi, ngestokake apa sadhawuhe Gusti Allah mau kabeh.
1Gusti Allah tumuli ngengeti marang Rama Nuh lan marang sarupane kewan alasan lan kewan ingon-ingon kang padha melu ana ing sajrone prau; sarta Gusti Allah ndhatengake angin ana ing bumi, temah banyune wiwit surud. 2Karodene umbuling samodra-raya lang cendhelaning langit padha ditutup, sarta udan deres saka ing langit banjur terang, 3temahan banyune saka sathithik larud saka ing bumi, dadine saya angok sawuse antara satus seket dina mau. 4Nalika sasi kapitu tanggal kaping pitulas, praune kandhas ana ing pagunungan Ararat. 5Banyune tansah saya suda-suda nganti tekan sasi sapuluh. Bareng sasi sapuluh tanggal sapisan, pucake gunung-gunung wiwit padha katon.
6Kacarita bareng wus kelakon patang puluh dina, Rama Nuh ngengakake cendhelaning prau yasane, 7sarta nguculake manuk gagak, iku mabur bola-bali nganti tekan asate banyu saka ing bumi. 8Sawuse mangkono banjur ngeculake manuk dara, karsane ngyektosi apa banyune wus surud saka ing lumahing bumi, 9nanging sarehne dara mau ora oleh pencokan kanggo tlapakane sikile, mulane bali marang ing ngarsane Rama Nuh menyang ing prau maneh, marga salumahing bumi isih warata katutupan banyu. Rama Nuh banjur mulung astane, ngasta manuk dara mau dilebetake ing prau. 10Nuli ngentosi pitung dina engkas, darane banjur dieculake maneh saka ing prau. 11Barang wayah sore dara mau bali karo nggondhol godhong jaitun kang isih seger ana ing cucuke; dadine Rama Nuh mirsa yen banyune wis meh asat saka ing bumi. 12Sawuse iku ngentosi maneh pitung dina, darane tumuli dieculake, nanging wus ora bali marang ing ngarsane Rama Nuh maneh. 13Nalika yuswane Rama Nuh ganep nem atus siji taun, ing sasi kapisan tanggal sapisan, banyune wis larud saka ing bumi. Rama Nuh banjur mbikak payone prau, sarta mirsa yen lumahe bumi wus asat. 14Lan nalika sasi kapindho tanggal pitulikur bumine wus gasik.
15Gusti Allah tumuli ngandika marang Rama Nuh, dhawuhe: 16“Sira metua saka ing prau, sira dalah somahira, anakira lan somahe anakira. 17Mangkono uga sarupane sato-kewan kang melu sira, kabeh kang urip dadia bangsane manuk, bangsane kewan ingon-ingon, kewan kang rumangkang nlosor lan kang gumremet ana ing bumi, iku padha sira wetokna bebarengan karo sira; kareben padha ngambra-ambra ana ing bumi lan bebranahan, tangkar-tumangkar ana ing bumi.” 18Rama Nuh banjur miyos dalah para putrane, garwane lan garwane para putrane, 19apadene sarupane buron alas, kewan kang nlosor lan gumremet, sarta sakehing manuk, iya sakabehe kang mobah-mosik ana ing bumi mawa-mawa jinise, kabeh padha metu saka ing prau. 20Rama Nuh tumuli yasa misbyah konjuk marang Sang Yehuwah, sarta mundhut panunggalane kewan ingon-ingon kang kalal lan bangsa manuk kang kalal disaosake dadi kurban obaran ana ing misbyah mau. 21Bareng Sang Yehuwah mambet ganda arum, tumuli ngunandika mangkene: “Ing sabanjure Ingsun ora bakal nyupaosi bumi maneh jalaran saka manungsa, marga saobah-osiking atine manungsa iku dhasar ala wiwit nom mula; sarta ing sabanjure Ingsun ora bakal numpes maneh marang sarupane kumelip, kaya kang wus Suntindakake. 22Salawase bumi ana, mesthi bakal ora kendhat mangsane nyebar lan panen, mangsa atis lan panas, ketiga lan rendheng, rina lan wengi.”
|
Home » From Books »
From Books
|
Surat 5:28-31 (Maida) |
Purwaning Dumadi 4:1-12 |
| 28. Wacanen marang wong-wong mau sejatine crita anak Adam loro. Lah! Saben-saben padha nyaosake kurban (marang Allah: Kang siji ditampa, nanging ora saka siji liyane. Kang pungkasan ngandika: “Satemene Ingsun bakal mateni sira.” kurbane para kang mursid.29 “Manawa sira ngegungake tanganira marang Ingsun, arep mateni Ingsun, iku ora wajib Ingsun ngegungake tanganingSun marang sira lan mateni sira; 30. Kawula mugi karsaa ndadosaken dosa kawula kadosdene dosa panjenengan, awit panjenengan punika kalebet golonganing latu, inggih punika ganjaranipun tiyang ingkang tumindak awon. 31. Jiwa (egois) wong liya, nuntun dheweke mateni sedulure: dheweke dipateni, lan dadi (dhewe) dadi salah sawijining wong sing ilang. Banjur Allah ngutus manuk gagak, sing ngeruk lemah, kanggo nuduhake carane ndhelikake kawirangane sadulure. “Cilaka aku!” ngandika; “Apa aku ora bisa dadi kaya manuk gagak iki, lan ndhelikake kawirangane sedulurku?” banjur dheweke kebak getun- |
1Kacarita manungsa iku banjur sapaturon kalawan Kawa bojone, iku banjur ngandheg sarta anak-anak Kain, pangucape Kawa: “Aku wus oleh wong lanang marga saka pitulungane Gusti Allah.” 2Sawuse iku nuli nglairake Abel, adhine Kain; Abel mau dadi pangon wedhus lan Kain dadi wong tani. 3Kacarita sawuse kelakon sawatara mangsa Kain ngaturake kurban marang Sang Yehuwah awujud pametune bumi, 4dene Abel iya ngaturake kurban awujud cempe pembarep sagajihe. Anadene Sang Yehuwah karenan marang Abel lan kurbane, 5nanging Kain lan kurbane ora ndadekake pirenane. Jalaran saka iku atine Kain panas banget lan peteng ulate. 6Sang Yehuwah tumuli ngandika marang Kain: “Yagene atinira panas lan yagene ulatira peteng? 7Yen sira gawe becik apa ulatira ora bakal padhang? Nanging manawa sira ora gawe becik, si dosa wus ndhedhep ana ing ngarep lawang sarta banget anggone nggodha sira, nanging sira kudu bisa nelukake.” 8Kain banjur tutur marang Abel adhine: “Payo padha menyang ara-ara kana.” Nanging bareng tekan ing ara-ara, Kain banjur ngepruk Abel adhine sarta dipateni. 9Sang Yehuwah banjur ndangu marang Kain: “Abel adhinira ana ngendi?” Unjuke kang kadangu: “Kawula boten sumerep, punapa kawula pamomongipun adhi kawula?” 10Pangandikane Sang Yehuwah: “Pratingkah apa kang wus sira lakoni? Getihe adhinira Abel sesambat marang Ingsun saka bumi. 11Ing samengko sira kena ing ipat-ipat kabuwang adoh saka ing bumi kang wus ngangapake cangkeme nadhahi getihe adhinira Abel saka tanganira. 12Samangsa sira ngolah bumi, pametune ora bakal samesthine, sira bakal kaya wong keplayu lan nglembara ana ing bumi.” . |
|
Tandha Adam – Qur’an |
Tandha Adam – Taurat |
|
(The Heights) Surat 7:19-26 (Allah ngandika) “He Adam! Sira lan bojonira padha manggona ana ing suwarga, lan padha ngrasakake kabecikan kaya kang kokkarepake, nanging aja sira nyedhaki wit iki, utawa sira bakal nandhang cilaka lan nerak”. Iblis banjur wiwit bisik-bisik marang wong-wong mau, kanthi terang-terangan nganggep kabeh kawirangan sing didhelikake marang dheweke. Dhèwèké kandha, ”Pangeranmu mung ngalang-alangi kowé wit iki, supaya kowé aja dadi malaékat utawa makhluk sing urip saklawasé. Lan dheweke sumpah marang wong loro mau yen dheweke dadi penasehat sing tulus. Mulané dhèwèké ndadèkaké tibané wong-wong mau kanthi apus-apus: Bareng dhèwèké padha ngicipi wit-witan mau, dhèwèké katon isiné, lan dhèwèké wiwit njahit godhong-godhongan Taman ing awaké. Lan Pangérané banjur nimbali dhèwèké: “Apa Ingsun ora ngalang-alangi kowé wit iku, lan Aku pitutur marang kowé, yèn Iblis iku satru kang nyata tumrap kowé?” Padha matur, “Dhuh Gusti kawula! Kawula sampun nganiaya nyawa kawula piyambak: manawi Paduka boten ngapunten dhateng kawula lan mboten paring sih-rahmat Paduka dhateng kawula, mesthi kawula badhe kasasar. Allah ngandika, “Sira padha mudhuna, kalawan memungsuhan ing antarane sira. Ing bumi bakal dadi panggonan lan panguripanmu – kanggo sawetara wektu” Allah ngandika. “Ing kono kowe bakal urip, lan ana ing kono kowe bakal mati, nanging wekasane kowe bakal kapundhut saka ing kono. Wahai para Bani Adam! Kawula sampun maringi sandhangan kangge nutupi kawirangan panjenengan, sarta dados hiasan tumrap panjenengan. Nanging rasukan kabeneran – sing paling apik. Kang mangkono iku kalebu tandha-tandhaning Allah, supaya padha angsal piweling (Ta Ha) Surat 20: 121-123 Akibaté, loro-lorone padha mangan saka wit, lan wuda katon kanggo wong-wong mau: padha wiwit njahit bebarengan, kanggo nutupi, godhong saka Taman: mangkono Adam ora manut marang Pangerane, lan ngidini piyambak kanggo seduced. Nanging Pangérané milih dhèwèké (amarga sih-rahmaté): Panjenengané mandeng marang dhèwèké lan maringi pituduh. Panjenengané dhawuh: “Sira padha mudhuna saka ing suwarga, sira kabeh padha memungsuhan siji lan sijiné, nanging manawa sira tekan pituduh saka Ingsun, sapa kang manut pituduh Ingsun, iku ora bakal kelangan. dalan, utawa tiba ing kasangsaran. |
Genesis 2:15-17 15Sang Yehuwah Allah mundhut manungsa mau kapapanake ana ing patamanan Eden kakarsakake ngolah lan ngreksa, 16sarta Sang Yehuwah Allah banjur paring dhawuh marang manungsa mangkene: “Sawarnane wohing wit-witan ing patamanan iki kena sira pangan ing sasenengira, 17nanging wit pangawruhing becik lan ala iku wohe aja sira pangan. Dene samangsa sira mangan wohe, mesthi sira bakal mati.” Genesis 3:1-23 1 Anadene ula iku kang julig dhewe ing antarane sakehing kewan dharatan karyane Sang Yehuwah Allah, mangka iku celathu marang wong wadon mau: “Temtunipun Gusti Allah paring dhawuh dhateng sampeyan: Sira aja mangan wohing sarupane wit-witan ing patamanan iki! Rak inggih, ta?” 2Pangucape wong wadon marang si ula: “Wohe wit-witan ing patamanan iki kabeh kena bae dakpangan, 3nanging tumrap wohing wit kang ana satengahe patamanan iki, ana dhawuhe Gusti Allah mangkene: Aja sira pangan, malah ndemok bae aja, supaya sira aja padha mati.” 4Nanging si ula calathu marang wong wadon mau: “Boten-botenipun sampeyan sami pejah, 5nanging Gusti Allah mirsa, samangsa sampeyan nedha wohipun wit punika, sampeyan badhe kaparingan awasing paningal, temah dados sami kaliyan Gusti Allah, saged nyumerepi ingkang sae lan ingkang awon.” 6Wong wadon mau nuli weruh yen wit iku becik kanggo pangan lan katon nengsemake, lan maneh wit iku menginake, awit bisa ngolehake kapinteran; tumuli methil wohe lan mangan, kang lanang kang uga ana ing kono iya diwenehi lan iya banjur mangan. 7Ing kono mripate wong loro mau padha kabuka, temahan padha sumurup yen wuda; mulane tumuli padha nggandheng-nggandheng godhong anjir kagawe awer-awer.
8Sakarone bareng padha krungu sabawane tindake Sang Yehuwah Allah lumampah ing patamanan, mbeneri wayah sumiliring angin raina, manungsa lan kang wadon banjur padha ndhelik saka ing ngarsane Sang Yehuwah Allah, ana ing satengahe wit-witan ing patamanan.
9Nanging Sang Yehuwah Allah tumuli nimbali marang manungsa, pangandikane: “Sira ana ing ngendi?” 10Unjuke kang kadangu: “Kawula mireng swaraning tindak Paduka wonten ing patamanan, temah kawula ajrih, amargi wuda; pramila kawula lajeng ndhelik.” 11Gusti Allah ngandika: “Sapa kang aweh weruh marang sira yen sira iku wuda? Apa sira mangan wohing wit kang Sunwalerake marang sira supaya aja sira pangan?” 12Unjuke manungsa: “Tiyang estri ingkang Paduka paringaken dados sisihan kawula, punika ingkang nyukani wohing wit wau dhateng kawula, lajeng kawula tedha.” 13Sang Yehuwah Allah tumuli ngandika marang wong wadon: “Pratingkah apa kang wus sira lakoni?” Unjuke wong wadon: “Sawer punika ingkang ngapusi kawula, kawula lajeng nedha.” 14Ing kono Sang Yehuwah Allah banjur ngandika marang si ula: “Sarehne sira nglakoni kang mangkono iku, sira kena ing ipat-ipat ana ing antarane kewan ingon-ingon lan ing antarane sato ing ara-ara; lakunira bakal nlosor nlapak weteng sarta lebu kang bakal dadi panganira sajegira urip. 15Karodene Ingsun bakal ndadekake memungsuhan ing antarane sira lan wong wadon iki, lan ing antarane turunira lan turune wong wadon iki; turune wong wadon iki bakal ngremuk endhasira lan sira bakal ngremuk tungkake.” 16Wong wadon iku didhawuhi mangkene: “Ingsun bakal ngakehake banget karepotane anggonira meteng, klawan rekasa anggonira bakal nglairake anak; sira bakal kayungyun marang bojonira lan iku bakal mengku marang sira.” 17Sarta marang manungsa pangandikane: “Sarehne sira nuruti tembunge somahira sarta mangan wohing wit kang wus Sundhawuhake marang sira supaya aja sira pangan, mulane bumi kena ing ipat-ipat marga saka sira. Kalawan rekasa anggonira bakal mangan pametune ing sajegira urip. 18Eri lan rerungkudan kang bakal diwetokake kanggo sira, sarta tetuwuhan ing bumi kang bakal dadi panganira. 19Anggonira mangan rejeki bakal kalawan kringeten rainira, nganti tumeka sira bali marang bumi kang dadi asalira. Amarga sira iku lebu, lan sira bakal bali dadi lebu maneh.”
20Anadene manungsa menehi jeneng Kawa marang sisihane, amarga iku dadi lajering sakehing ngaurip.
21Sang Yehuwah Allah banjur ngaryakake sandhangan walulang marang manungsa lan kang wadon, sarta dianggokake.
22 Sang Yehuwah Allah tumuli ngandika: “Lah ta, manungsa iku wus dadi pepadhaningSun, bisa ngawruhi kang becik lan kang ala. Kang iku aja nganti mulung tangane methil lan mangan wohing wit panguripan temah urip langgeng.” 23Mulane banjur ditundhung dening Sang Yehuwah Allah saka ing patamanan Eden, kakarsakake ngolah bumi kang dadi asale.
|