Skip to content

Qur’an

Taurat

(The Hud) Surat 11:25-48

Ingsun wus ngutus Nabi Nuh marang umate (karo misi): “Ingsun teka marang sira kanthi pratandha kang cetha, supaya sira aja padha nyembah kajaba mung Allah.

Ananging para panggedhene wong kafir ing golongane padha calathu: “Ingsun ora weruh (ing) sira kajaba mung wong kang kaya awakku dhewe, lan ora ana kang padha nututi sira kajaba wong kang asor ana ing antaraningsun, kang durung diwasa. luwih unggul tinimbang aku: nyatane aku padha ngira yen kowe padha goroh!”

Dhawuhe: “He umatku, sira delengen, manawa aku duwe tandha kang terang saka Pangeranku,…aku ora njaluk bandha marang kowe, ora ana ganjaranku kajaba mung saka Allah, nanging aku ora bakal ngusir. wong-wong kang padha iman: satemene wong-wong mau bakal ketemu karo Pangerane, lan ingsun weruh wong-wong kang bodho!

… Dipundhawuhake marang Nuh: “Ora ana wong siji-sijia ing antarane umatira kang bakal pracaya kajaba wong-wong kang wus padha iman, mulane aja padha sedhih maneh marga saka panggawene. kanggo wong-wong sing padha nglakoni dosa: amarga bakal padha kacemplungake (ing banjir).

Banjur dheweke (miwiti) nggawe pethi: Saben para panggedhene rakyate liwat dheweke, dheweke padha moyoki dheweke. Panjenengané ngandika: “… enggal sira bakal padha ngerti sapa kang bakal nurunaké siksa kang bakal nutupi wong-wong mau kalawan kawirangan, – kang bakal diuculaké siksa kang langgeng.”

Ing dawa, lah! ing kono dhawuh Ingsun teka, lan sumbering bumi padha sumuk! Ingsun dhawuh: “Sira padha mlebua ing kono, saben jinis loro, lanang lan wadon, lan kulawarganira – kajaba wong-wong kang wis padha didhawuhi pangandika – lan para mukmin”. nanging mung sathithik kang padha pracaya marang Panjenengane.

…42. Satemah pethi mau padha kumambang ana ing ombak-ombake kaya gunung-gunung, Nuh nguwuh-uwuh marang putrane kang wus misah (saka liyane): “He anakku!

43. Putrane mangsuli: “Aku bakal munggah ing gunung, iku bakal nylametake aku saka banyu.” Nuh ngandika: “Dina iki ora ana kang bisa nylametaké, saka dhawuhing Allah, kajaba wong-wong kang paring sih-rahmat marang Panjenengané!” Lan ombak teka ing antarane wong-wong mau, lan putra kalebu wong-wong sing kepunjulen ing banjir.

44. Nuli dhawuh pangandikane: He bumi! lan banyune suda, prakara iku rampung. Pethi mau mapan ana ing Gunung Judi, lan pangandikane mangkene: “Padha sirnana wong kang padha tumindak ala!” …

47. Nuh munjuk: “Dhuh Pangéran kawula, kawula nyuwun pangayoman dhateng Paduka, supados kawula nyuwun dhateng Paduka ingkang boten kawula kawruhi.

48. Dhawuh pangandikane: “He Nuh, tumurunna (saka prau) kanthi tentrem-rahayu saka Ingsun, lan mberkahi sira lan marang sawenehing para bangsa (kang padha nunggal karo sira; marang wong-wong mau bakal Ingsun paringi kenikmatan (sajrone wektu), nanging ing wekasan bakal padha didadekake siksa kang abot saka Ingsun”.

(الاعراف) 7: 59-64

59. Ingsun ngutus Nuh marang umate. Dhawuhe: “He umateku, padha nyembaha marang Allah, sira ora duwe sesembahan liyane kajaba Panjenengane. Ingsun wedi marang sira siksa dina kang ngeri!

60. Para penggedhéné umaté padha calathu: “Ah! Ingsun weruh sira padha kesasar”.

61. Dheweke calathu: “He umatku, ora ana ing (pikiranku) ngumbara, malah aku iki utusan saka Pangeran lan Pangéraning alam.

62. Ingsun anggoni netepi dhawuhing Pangéranku marang sira: Satemene pituturingsun marang sira lan ingsun weruh saka Allah kang sira padha ora weruh.

63. Apa sira padha gumun, dene wus tumeka marang sira wahyu saka Pangeranira lumantar wong lanang saka golonganira dhewe, supaya sira padha beja, supaya sira padha taqwa marang Allah sarta sira padha oleh rahmat?

64. Ananging wong-wong mau padha katampik lan Ingsun nulungi dhèwèké lan wong-wong kang padha mèlu ing prau, ananging Ingsun numpes ing banjir bandhang wong-wong kang padha anggorohaké ayat-ayat Ingsun. Dheweke pancen wong wuta!

PURWANING DUMADI 6-8

 11Anadene bumi iku ana ing ngarsane Gusti Allah katon wus rusak lan kebak panganiaya. 12Bareng Gusti Allah mirsani bumi, nyata-nyata yen iku wus rusak banget, awit sarupane titah wus padha mblasar lakune ana ing bumi.
13Gusti Allah tumuli ngandika marang Rama Nuh: “Ingsun wus mutus bakal mungkasi uripe makhluk kabeh, marga bumi wus padha dikebaki panganiaya; mulane bakal Sunsirnakake bareng karo bumi. 14Sira gawea prau kanggo sira, kang kagawe kayu gofir, panggawene sira singget-singgeta, sarta ing jaba lan jerone sira usara nganggo aspal kang kenthel. 15Dene anggonira gawe iku mangkene: dawane prau telung atus asta, ambane seket asta, dhuwure telung puluh asta. 16Praune sira wenehana cendhela mubeng, lete saasta saka payon, lawange prenahna ana ing awake prau. Anggonira gawe prau sungsun-sungsun, ngisor, tengah lan dhuwur. 17Awit dene Ingsun bakal nekakake banjir kang nglimputi bumi, kanggo nyirnakake sarupaning jinis kang urip lan kadunungan nyawa ing sangisore langit; sakabehe kang ana ing bumi bakal mati. 18Nanging karo sira Ingsun karsa damel prasetyaningSun, sira bakal lumebu ing prau iku, sira lan anak-anakira, somahira lan somahe anak-anakira. 19Apamaneh samubarang kang urip, sarupane makhluk, iku sira nggawaa mlebu ing prau sajodho-sajodho, supaya padha kapitulungana urip bareng karo sira; saben jinis lanang lan wadon. 20Sawernaning manuk lan kewan nusoni, apadene sawernaning kewan kang rumangkang nlosor lan gumremet ana ing bumi, iku saben jinis ana sajodho kang bakal nekani sira supaya kapitulungana urip. 21Sabanjure sira nglumpukna samubarang kang kena dipangan, kagawe tandhon kanggo panganira lan pakane kewan iku mau kabeh.” 22Rama Nuh tumuli nglampahi, ngestokake apa sadhawuhe Gusti Allah mau kabeh.
1Gusti Allah tumuli ngengeti marang Rama Nuh lan marang sarupane kewan alasan lan kewan ingon-ingon kang padha melu ana ing sajrone prau; sarta Gusti Allah ndhatengake angin ana ing bumi, temah banyune wiwit surud. 2Karodene umbuling samodra-raya lang cendhelaning langit padha ditutup, sarta udan deres saka ing langit banjur terang, 3temahan banyune saka sathithik larud saka ing bumi, dadine saya angok sawuse antara satus seket dina mau. 4Nalika sasi kapitu tanggal kaping pitulas, praune kandhas ana ing pagunungan Ararat. 5Banyune tansah saya suda-suda nganti tekan sasi sapuluh. Bareng sasi sapuluh tanggal sapisan, pucake gunung-gunung wiwit padha katon.
6Kacarita bareng wus kelakon patang puluh dina, Rama Nuh ngengakake cendhelaning prau yasane, 7sarta nguculake manuk gagak, iku mabur bola-bali nganti tekan asate banyu saka ing bumi. 8Sawuse mangkono banjur ngeculake manuk dara, karsane ngyektosi apa banyune wus surud saka ing lumahing bumi, 9nanging sarehne dara mau ora oleh pencokan kanggo tlapakane sikile, mulane bali marang ing ngarsane Rama Nuh menyang ing prau maneh, marga salumahing bumi isih warata katutupan banyu. Rama Nuh banjur mulung astane, ngasta manuk dara mau dilebetake ing prau. 10Nuli ngentosi pitung dina engkas, darane banjur dieculake maneh saka ing prau. 11Barang wayah sore dara mau bali karo nggondhol godhong jaitun kang isih seger ana ing cucuke; dadine Rama Nuh mirsa yen banyune wis meh asat saka ing bumi. 12Sawuse iku ngentosi maneh pitung dina, darane tumuli dieculake, nanging wus ora bali marang ing ngarsane Rama Nuh maneh. 13Nalika yuswane Rama Nuh ganep nem atus siji taun, ing sasi kapisan tanggal sapisan, banyune wis larud saka ing bumi. Rama Nuh banjur mbikak payone prau, sarta mirsa yen lumahe bumi wus asat. 14Lan nalika sasi kapindho tanggal pitulikur bumine wus gasik.
15Gusti Allah tumuli ngandika marang Rama Nuh, dhawuhe: 16“Sira metua saka ing prau, sira dalah somahira, anakira lan somahe anakira. 17Mangkono uga sarupane sato-kewan kang melu sira, kabeh kang urip dadia bangsane manuk, bangsane kewan ingon-ingon, kewan kang rumangkang nlosor lan kang gumremet ana ing bumi, iku padha sira wetokna bebarengan karo sira; kareben padha ngambra-ambra ana ing bumi lan bebranahan, tangkar-tumangkar ana ing bumi.” 18Rama Nuh banjur miyos dalah para putrane, garwane lan garwane para putrane, 19apadene sarupane buron alas, kewan kang nlosor lan gumremet, sarta sakehing manuk, iya sakabehe kang mobah-mosik ana ing bumi mawa-mawa jinise, kabeh padha metu saka ing prau. 20Rama Nuh tumuli yasa misbyah konjuk marang Sang Yehuwah, sarta mundhut panunggalane kewan ingon-ingon kang kalal lan bangsa manuk kang kalal disaosake dadi kurban obaran ana ing misbyah mau. 21Bareng Sang Yehuwah mambet ganda arum, tumuli ngunandika mangkene: “Ing sabanjure Ingsun ora bakal nyupaosi bumi maneh jalaran saka manungsa, marga saobah-osiking atine manungsa iku dhasar ala wiwit nom mula; sarta ing sabanjure Ingsun ora bakal numpes maneh marang sarupane kumelip, kaya kang wus Suntindakake. 22Salawase bumi ana, mesthi bakal ora kendhat mangsane nyebar lan panen, mangsa atis lan panas, ketiga lan rendheng, rina lan wengi.”